The Final Day : The Rain To Tomorrow
ชายที่ปรากฏตัวออกมาต่อหน้าชุน คล้ายกับวินดี้ แต่เป็นผู้ชาย...
"คุณคือใครน่ะ "
"ฉันคือ First Rabbit ผู้กล้าตัวน้อย... "
"แล้วทำไมผมถึงอยู่ที่นี่"
"หลังจากนี้ ทางหน้าจะยากลำบาก และอาจจะเป็นวันสิ้นโลก"
"แต่ ด้วยพลังของเรา สามารถย้อนเวลา และไม่ให้พวกเธอต้องรับชะตากรรมเช่นนั้นได้..."
ชุนคิดอยู่พักนึง และเหมือนจะเข้าใจถึงบางอย่าง
"แต่สุดท้าย มันก็จะเกิดขึ้นอยูดีสินะ"
"ใช่แล้ว แต่คนที่แบกรับชะตากรรมจะไม่ใช่พวกเธอ"
"ถ้าแบบนั้น ฉันขอแบกรับมันไว้เอง !"
"..."
เฟริส์แรปบิท นิ่งไปครู่ใหญ่
"จิตใจท่าน แข็งแกร่งนัก ...."
"สมเป็น ลูกหลานของ เนล ..."
"ถ้างั้นท่านก็ไปเถอะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...."
"จงอย่าได้ยอมแพ้.."
แสงสว่างจ้าขึ้นอีกครั้ง ....
แล้วชุนก็ได้วาปมารวมตัวกลับทุกคน
ทว่า.. ต่อหน้าทุกคน ได้พบกลับ หมู่บ้านที่มีแต่ ซากสิ่งก่อสร้าง
'นี่มันเกิดอะไรขึ้น ..."
ทุกคนค่อย ๆ เดินสำรวจหมู่บ้าน
"ซากหุ่นยนต์ มันดูแปลก ๆ ไปมั้ย"
"อะไรแปลกเหรอ เนเน่ ?"
"ทำไมมันมีควันดำ ๆ ลอยออกมาจากดซากได้ล่ะ"
"อาจจะเพิ่งพังไปก็ได้ล่ะมั้ง"
"ความรู้สึกเหมือนกับ .... พวกเงา !!!"
สิ้นประโยดเนเน่ ซากหุ่นยนต์ได้ลุกขึ้นจำนวนมาก
ตัวหุ่นยนต์ เต็มไปด้วยควันสีดำ
ทุกคน ตั้งท่ารับมือ
"จะไหวเหรอ เยอะขนาดนี้"
ฝูงหุ่นยนต์ไม่ทันที่จะเริ่มเข้าหา ก็ได้ระเบิดจนหมด
"ไม่เป็นอะไรนะ "
"คุณ !!"
ชุน อุทานเสียงเมื่อได้พบกับ รุจ อีกครั้ง
"คุณ.. ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ก็ใช่ แต่ตอนนี้ ผู้กล้าและ ศัตรูในอดีดช่วง 100 ปีนี้ คืนชีพเกือบทั้งหมด"
"ฝีมือใครครับ"
"อันนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
รุจนำทางทั้งห้า ไปที่เมืองแสงอย่างรวดเร็ว
"เร็วเข้า ไม่มีเวลาแล้ว !!"
"พรรคพวกของเรา กำลังรับมือทั้งหุ่นยนต์ และ พวก คืนชีพ"
"พวกคืนชีพมี สองกลุ่มเหรอครับ"
"ใช่แล้ว แต่ที่คืนชีพพวก ศัตรูเก่าเป็นเจ้านั่นแน่"
"ไพร์ด !"
"รู้จักชื่อมันด้วยได้ไงกัน"
"พวกเรากำลัง ไล่ตามอยู่คะ" เซียเสริมขึ้นมา
"งั้นเหรอ รีบไปเถอะ"
รุจ นำทางจนถึงหน้าประตูเมืองแสง
แล้วก็พบกับ เหล่าผู้กล้า และ ศัตรูในอดีด เข้าปะทะกัน
อีกกลุ่ม ก็กำลัง ผลักดันฝูงหุ่นยนต์ไม่ได้เข้าใกล้ประตูเมืองแสง
[เอลิท : ฮ่า ๆ แค่นี้จอดแล้วเรอะ !!!]
[เรน : เจ้านี้ น่ารำคาญชิบ !]
[ไอริส : ทำไมถึงไม่ตอบรับความรักของข้า !!!]
[ซิลเวอร์ : ช่วยหลับอย่างสงบต่อไปเถอะ ..... ]
[ราธ : ว๊ากกกกกก !!!]
[จุ่น : ไม่นึกเลย แรงบ้ามันจะเยอะขนาดนี้]
[อิทารุส : ข้าล่ะไม่ชอบขี้หน้าเจ้าซะจริง !!!]
[ไพร์ด : แล้วยังไง ! อิทารุสผู้ถูกแสงแผดเผาไปแล้ว !!]
[คุโระ : ถอยไป ! เนล !]
[วินดี้ : ทำไมถึงต้องมาสู้กันเองด้วย...]
อีกด้าน ที่กำลัง ผลักดัน ฝูงหุ่นยนต์
[อเล็กซ์ : ลุง ! ฉันเริ่มไม่ไหวล่ะนะ!]
[อาร์ตี้ : อดทนอีกหน่อย เวทย์ฟื้นพลังจวนจะใช้ได้ล่ะ]
[อาร์ติส : โล่เริ่มรับไม่ไหวแล้วล่ะสิ]
[มาเรีย : "All Heal"]
รุจ ริ่มเข้าไปสกัด คุโระ ที่เผชิญหน้ากับวินดี้
[รุจ : วินดี้ พาเด็กกลุ่มนี้ไปที ฉันจัดการหมอนี่เอง]
วินดี้ ปลีกตัว วิ่งนำให้ ทั้งห้าคนตามไป
[คุโระ : เจ้า....]
[รุจ : จัดการให้จบกันเถอะ ]
วินดี้ พาทุกคนจนถึง จุดปะทะ ของ ไพร์ด และ อิทารุส
"โครม !!"
[อิทารุส : อ๊ากกกก !!]
[ไพร์ด : เป็นแต่ซากศพแท้ ๆ !]
"ทำไมอิทารุสถึงได้ ...."
[วินดี้ : เพราะเขา เราถึงพาพวกเธอมาที่นี่ได้]
อิทารุส ลุกขึ้น แล้วมองเห็นทั้งห้าคนมาถึง
[อิทารุส : เท่านี้ ไม่จำเป็นต้องยื้อแล้วสินะ]
[ไพร์ด : พวกนี้มายังไงก็มีค่าเท่ากัน !]
"Dark Blade !"
เรียว เข้ามารับ คลื่นสีดำไว้ แล้วปัดทิ้ง !!
"มีแค่แก ที่ ยกโทษไว้ไม่ได้ !"
เรียว วิ่งใส่ ไพร์ดแบบขาดสติ
"Moon Storm !"
"Thousand Shot !"
"Shooting Array !"
เรียว ชุน และ อิทารุส ระดมโจมตีใส่ แต่ก็ไร้ผล
[ไพร์ด : มีดีแค่นี้เองเรอะ !]
ไพร์ดกระแทกเข้าตัวเรียวอย่างรุนแรง
"อ๊ากกกก !!!"
เรียวโดนจับทุ่มกดลงพื้นอย่างแรงอีกครั้ง
"เรียว !!!"
ไพร์ดปล่อยเรียวลงกองกับพื้น แล้วเสอหอกดำขึ้นมา
"DarkSpear !"
หอกสีดำ พุ่งเข้าใส่เซีย แต่....
"ซวบ !!~"
"..."
หอกสีดำ ได้เสียบเข้ากลางลำตัวชุน
"ชุน ..... ทำไม ...."
"ตุบ!...."
"ไพร์ด !!!! แก !!! "
เรียวเร่งลูกฮึด ลุกขึ้นต้านไพร์ดต่อ
"Rejuvenate"
บูพยายาม ปฐมพยาบาลชุน
เนเน่ ในตอนนี้สติหลุดไปแล้ว
[เซีย : ชุน ! อย่าเป็นอะไรไปนะ !!]
[ชุน : ไม่เป็นอะไรนะ ... ]
[บู : ห่วงตัวเองก่อน ชุน]
[เซีย : ไม่เป็นไร]
[ชุน : ดีจัง ... ]
แล้วชุนก็นิ่งไป...
"ไม่น้า !!!!!!"
ณ ช่วงเวลาเดียวกัน ทั้งสี่คนก็ล้มศัษรูต่อหน้าเรียบร้อยแล้ว
[ซิลเวอร์ : Sagittatius Shoot !]
[จุ่น : X Cutting !]
[รุจ : Repair Fire !]
[เรน : Swing Blade !]
ทั้งหมดกลายเป็น เพียงผงสีดำ
และ ร่างกายของทั้งสี่คน เริ่มหลุดลอกแล้ว
"ไม่มีเวลาแล้ว !"
ทั้งสี่รีบไปสมทบ กับ กลุ่มของวินดี้
"พวกเรามาช้าไปรึเนี่ย .... "
[ไพร์ด : มากันครบแล้วสินะ ไม่รู้พวกแกคืนชีพได้ยังไง ]
[จุ่น : แกทำอะไรลงไป !]
[ไพร์ด : อย่างที่เห็น ฉันแค่จัดการมดปลวก ]
[จุ่น : แก!!! ]
ทั้งสี่คนเข้าปะทะกับ ไพร์ด อย่างหนักหน่วง
-:-------------------------------------------------------------------------------------:-
"..."
"เราตายแล้วสินะ..."
ชุนรู้สึกตัวขึ้นมา ก็ ปรากฎมาที่วิหารแสง
"ทำไมถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะ..."
แต่เมื่อมองดูดี ๆ แล้ว ที่นี่คือ อดีดกาลก่อน
"ชุน...."
ชุนหันไปตามเสียง ก็พบกันเฟริส์แรปบิท
"ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ"
"ก็ผมตายไปแล้ว..."
"ที่นี่ไม่ใช่นรก หรือ สวรรค์ ที่นี่คือช่วงเวลาแห่งอดีดกาล !"
เสียงจากข้างหลัง เขาก็คือ มุริ หรืออีกนัยก็คือ เฟริส์แรปบิท
"ไปพบท่านอัลคาเซียกัน..."
มุริ จูงมือ ชุนค่อย ๆ เดินไป จนพบหน้าท่านอัลคาเซีย
แล้วรอบ ๆ นั้น นอกจากมุริแล้ว ยังมือ เหล่า เฟริส์เทล ทั้ง 12
"แฟงค์ [หมาป่า]"
"ไตตัส [ไบสัน]"
"จูหลิง [แพนด้า]"
"โมวา [วาฬ]"
"ซาจิทาเรียร์ [กิ่งก่า]"
"มุริ [กระต่าย]"
"มาร์ [แมว]"
"อัสการ์ [ตุ่น]"
"อลิลเซีย [ค้างคาว]"
"เฮอร์เมส [แกะ]"
"จูปิเตอร์ [เพนกวิน]"
"โกคู [ลิง]"
เหล่าเฟริส์ทั้ง 12 โดยในบางหางนั้น ผิดแปลกจากในปัจจุบันพอสมควร
"นี่น่ะเหรอ เหล่าเฟริส์ทั้ง 12 กลุ่มผู้กล้าที่ ปูประวัติศาสตร์สัตว์หางทั้งหมด"
"ท่างเอาง ก็ สร้างประวัติศาสตร์ของตัวท่านเองได้"
"ผมน่ะเหรอ สร้างประวัติศาสตร์ได้..."
"ตัวท่าน ยังคงมีตัวตน ก็เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์"
"แล้วตัวท่านล่ะ ทำไมถึงยังคงอยู่ที่นี่ ...."
"ถ้างั้น ก็พาผมกลับไปที..."
"ท่านจงไตร่ตรอง แล้วสร้างประวัติศาสตร์ของท่านขึ้นเองเถิด..."
"..."
-:-------------------------------------------------------------------------------------:-
ไพร์ดเริ่มแสดงอาการเหนื่อยให้เห็นแล้ว
[ไพร์ด : พวกแก เป็นแค่ศพแท้ ๆ ! ]
ไพร์ด เริ่มรวมความมืดเป็นพลังงานขนาดใหญ่
[ไพร์ด : ตายซะ !!!! ]
"Dark Void"
กลุ่มพลังงานขนาดใหญ่ เข้ากระแทกทั้งสี่คนอย่างรุนแรง
[เรน : ฝากที่เหลือด้วยล่ะกัน ]
เรน ได้หายไปแล้ว ...
จุ่น แขนขวาขาด ซิลเวอร์สีข้างขวาแหว่งเล็กน้อย
[จุ่น : ชิ ! เจ็บหนักเลยฉัน ]
[ซิลเวอร์ : ไม่เป็นไร เหมือนหน้าที่เราจะหมดแล้ว]
ขณะที่จุ่นกำลังขยับตัว ก็เหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า
[จุ่น : ฮ่า! ฮ่า !~ ]
[ซิลเวอร์ : อยู่ ๆ หัวเราะทำไมน่ะ ...]
[ไพร์ด : เพื่อเจ้าคงประสาทกลับไปแล้วมั้ง !]
[ไพร์ด : เจ็บจนเป็นบ้าไปเลยเรอะ ]
[จุ่น : อีกไม่นาน แกก็พินาศแล้ว เก็บอารมณ์ไม่อยู่เลยวะ ]
[ไพร์ด : ว่าไงนะ !]
"DarkSpear !"
หอกสีทำพุ่งตรงที่จุ่น แต่ก็สลายไปด้วยพลังบางอย่าง
[ไพร์ด : อะไรน่ะ !]
[จุ่น : ตื่นได้ซักทีนะ เจ้าเด็กขี้เซา]
ชุนค่อย ๆ ลุกขึ้นมาอย่างช้า ๆ และเหมือนมีบางอย่างกำลังมา
[ไพร์ด : ตายยากนัก สงสัยคงเบามือไป !]
และมีแสงลงกระแทกพื้นอย่างแรง ชุนหยิบมันออกจากแสง
มันก็คือ...
[ซิลเวอร์ : นั่้น... ปืนสีขาวในตอนนั้นนิ]
[จุ่น : เจ้านั้นเคยปลิดชีพฉันมาก่อนเลยนะ รับรองความเจ็บ ... อูย ...]
"ArchAngel ShotGun !"
[ไพร์ด : บ้าน่า ปืนนั้น มันมีแต่ในตำนานไม่ใช่เรอะ ...]
"ปืนปีกสีขาวที่ปรากฎเพื่อข้า.... เพื่อที่จะเปลี่ยบแปลงชะตากรรม ...."
"จงมอบพลังให้ข้า... เป็นส่วนหนึ่งของข้า... เป็นกำลังให้กับข้า ...."
[ไพร์ด : นึกเรอะจะยอมให้ทำง่าย ๆ ! ]
ไพร์ดกระหน่ำยิง หอกทมืฬ แต่ รุจกลับรับไว้ทั้งหมด
[รุจ : ร่างนี้ ถึงจะเป็นแค่เศษดิน แต่เพื่ออนาคตมันก็ตุ้มค่าล่ะนะ ....]
ร่างของรุจได้สลายกลายเป็นเพียงธุลี
[ไพร์ด : ไม่มีใครขวางแล้ว !]
[อิทารุส : ยังเหลือข้า !]
[ไพร์ด : เจ้าอยากเป็นกองดินรึไง !]
[อิทารุส : ยังไง ก็ตายไปแล้ว ข้าไม่กลัวตายทั้งนั้น !]
การชาร์จได้เสร็จสิ้น ลายปีกปืน ได้แตกออก และ โบกสะบัดออกราวกับปีกจริง ๆ
ไพร์ด เริ่มรู้สึกถึงพลังอันมหาศาล จึงรีบหนี แต่...
[จุ่น : จะหนีไปไหน !]
จุ่น กระโจนเข้าใส่ไพร์ด ดาบใหญ่เสียบเข้าร่างทั้งสองคน
[ซิลเวอร์ : ทำอะไรของแก ! ]
[จุ่น : ยังไงก็ตายไปแล้ว ขอใช้เวลาที่เหลือ ตายอย่างเท่ ๆ หน่อย]
ร่างกายจุ่น ค่อย ๆ สลายลง
[จุ่น : ยิงมาเลย !!!]
[ไพร์ด : ไม่ !!!!]
"Expotion Blast Wing Shot !!!"
"Zoom !!!"
ลำแสงขนาดใหญ่ เป่าทะลุผ่านร่างจุ่น และ ไพร์ด เข้าอย่างจัง
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก !~ "
[จุ่น : ข้าไปก่อนล่ะ แล้วค่อยเจอกัน ...]
ลำแสงก็ยังเคลื่อนที่ จนหยุด และ ไประเบิดที่โคลอสเซียม
ด้วยพลังอันมหาศาล ตัวปืนได้แตกละเอียด แล้ว หายไป
ฝูงหุ่นยนต์ ได้หยุดการเคลื่อนไหวแล้ว เช่นกัน
[อาร์ตี้ : สำเร็จแล้วนะทุกคน ...]
ชุน ค่อย ๆ ล้มตัวแต่ซิลเวอร์พยุงไว้
[ซิลเวอร์ : เก่งมากเลย .... ชุน ....]
[วินดี้ : เก่งมาก หลานรัก...]
ทุกคนวิ่งแห่มาหาชุน เซียก็เช่นกัน
"ชุน!!! "
"เซีย ขอโทษนะ ...."
"ไม่เป็นไร ! ไม่เป็นไร ! "
หมอกค่อย ๆ จางลง แสงค่อย ๆ ฉายขึ้น
ร่างกายของซิลเวอร์ และ เหล่าผู้กล้าในอดีดค่อย ๆ ถูกเผา
"ร่างกายท่านกำลังถูกเผา !"
[ซิลเวอร์ : ช่างเถอะ พวกเราก็ต้องกลับแล้วล่ะ]
ซิลเวอร์ มอง วินดี้ และ ชุน แล้วก็ยิ้ม
[ซิลเวอร์ : งั้นเหรอ ... ถ้างั้น ฉันไปก่อนล่ะ ...]
ซิลเวอร์ ถูกเผาจนสลายหายไปหมดสิ้น
"ขอบคุณมากเลยครับ ..."
[วิ้นดี้ : ชุน เราเองก็ต้องไปแล้วล่ะ]
"ชุน ! เธอจะไปไหนน่ะ !"
"ผมน่ะ จะออกเดินอีกครั้ง กับคุณย่า ..."
"งั้นเหรอ ... ช่วยไม่ได้ล่ะนะ"
ชุน และ วินดี้ ค่อย ๆ เดินจากทั้งสามคนจนผ่านเรียว
"ชุน นี่นาย ...."
"ชู่ว์ !~ "
"งั้นเหรอ ... ช่วยไม่ได้ล่ะนะ"
ชุน แล้ว วินดี้ เดินทางจนลับตาทุกคนไป
"เซีย กลับกันเถอะ เหนื่อยสุด ๆ เลย"
"จ๊ะ !~"
ขณะที่เตรียมตัวกลับนั้น เซีย สะดุดเห็นแหวนไข่มุกสีขาวรูปกระต่ายตกอยู่
"แหวนนี่มัน... ทำไมถึง"
เรียว ค่อย ๆ เดินไปหาเซีย
"เซีย... เก็บรักษามันให้ดีล่ะ ...."
เรียวเดินจากไป จากนั้น เสียงร่ำไหของเด็กสาวก็ดังไปทั่วสนามรบแห่งนี้...
"....."
หลังจากนั้น 100 ปี เหล่าเทพทั้งได้หายสาบสูญอย่างไร้สาเหตุ
ทุกหนแห่ง มีแต่ความวุ่นวาย และ แก่งแยกชิงดี
สงครามภายใน ได้ดำเนินเรื่อยมา
จนกระทั่ง ได้ล่วงเลย จนถึงจุดแตกหัก ในช่วง 100 ปีต่อมาหลังจากเริ่มสงครามภายใน
ณ เมืองแสง ที่ปัจจุบันไม่ได้สวยงามดั่งอดีดอีกแล้ว
สิ่งก่อสร้าง รั้วหนาม เต็มไปหมด
เด็กหนุ่มนรินาม ยืนจ้องมอง เมืองแสงจากที่สูงอยู่ห่าง ๆ
"เป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราเองก็คงไม่ต่างกับ เผ่าไร้หางในอดีด ..."
"สงครามบ้า ๆ แบบนี้ เราจะหยุดมันให้ได้ !"
เด็กหนุ่ม ไถลตัวลงจากเนินเขา แล้ววิ่งตรงทางเมืองแสงแบบไม่ลังเลสิ่งใด
และ มือซ้ายของเด็กหนุ่มนั้น มีแหวนไข่มุกสีขาวรูปกระต่ายสวมอยุ่ !
"...."
[Full End]
